-
1 πέδον
A ground, earth, first in h.Cer. 455 ( πέδονδε is used in Hom.): freq. in later Poetry, Pi.O.10.46, P.1.28, etc. ; χθονὸς π. A.Pr.1 ; γῆς π. Ar.Nu. 573 (lyr.) ;π. κελεύθου στρωννύναι A.Ag. 909
.2 of a particular site, esp. of sacred ground (poet. and used only in sg.), Ζηνὸς εὐθαλὲς π., of Nemea, B.8.5 ; Κρισαῖον π. S. El. 730 ; Αλοξίου π. A.Ch. 1036 ; Παλλάδος κλεινὸν π., i.e. the Acropolis, Ar.Pl. 772 ; ἁγνὸν ἐς Θήβης π. Eub. 10, cf. 66 ; πέδον c. gen. loci periphr. for the place itself, Εὐρώπης π. A.Pr. 734 ; Λήμνου. S.Ph. 1464 (anap.), etc.3 with a Prep., νεύειν ἐς π. Id.Ant. 441 ; πρὸς πέδῳ βαλεῖν, κεῖσθαι, A.Fr. 183, S.OT 180 (lyr.).4 on the ground, to earth, h. Cer. ; πεσόντος αἵματος π. A.Ch.48 (lyr.), cf. Eu. 263 (lyr.), 479, S.El. 747 ;ῥίπτειν πέδῳ E.IA39
(anap.), cf. Or. 1433, 1440 (both lyr.) ;πέδῳ σκήψασα A.Pr. 749
; πέδοι shd. perh. be read for πέδῳ in Trag., as also for πέδον in the phrases πέδον πατεῖν, πέδον πατεῖσθαι, A.Ag. 1357, Ch. 643 (lyr.).
См. также в других словарях:
πέδον — τὸ, Α 1. το έδαφος, η γη 2. (στη δοτ. ως επίρρ.) πέδῳ στο έδαφος, καταγής 3. φρ. α) «Ζηνὸς εὐθαλὲς πέδον» η Νεμέα β) «Παλλάδος κλεινὸν πέδον» η Αθήνα και ιδίως η Ακρόπολη γ) «Λήμνου πέδον» η Λήμνος. [ΕΤΥΜΟΛ. Η λ. πέδον ανάγεται στην απαθή βαθμίδα … Dictionary of Greek
